ลั้ลลั้ลลา.. ป่วน วุ่น ซน

ลัล ลัล ลัลล้า..

 โป๊ก!

“โอ๊ย..อะไรเนี่ย ลูกบาส..เจ็บนะเฟ้..” ชั้นกำลังจะอาละวาดเนื่องจากโดนลูกบาสเจ้ากรรมกระแทกสมองอันน้อยนิด เอ๊ย หัวของชั้นซะเต็มแรง ขณะเดินเข้าโรงเรียน แต่..เมื่อหนุ่มเทพบุตรรูปงามประจำโรงเรียนวิ่งตรงมาและกล่าวว่า..

“ขอโทษนะ เจ็บหรือเปล่าครับ”

เจ็บสิฟระ..ถ้าไม่หล่อขั้นเทพ..แม่จะสวดให้..แต่..อมิตตาพุทธ เวรย่อมระงับได้ด้วยความหล่อ..อ่ะนะ

“ไม่เป็นไรค่ะ” ชั้นตอบพี่เฟอร์เบาๆ ด้วยเริ่มมีอาการมึนเพราะแรงกระแทก..เบาซะที่ไหนล่ะ เอามือลองลูบๆที่หัวตัวเอง ดูเหมือนมันจะปูดขึ้นมานะเนี่ย..ลูกบาสหรือลูกตุ้มทุ่มน้ำหนักฟระ -*-

“พี่ขอโทษจริงๆนะครับ” พี่เฟอร์ยังคงความสุภาพขอโทษอีกครั้ง พร้อมเอามือลูบหัวชั้นเบาๆ ชั้นพยายามจะลุกขึ้นแต่..ดูเหมือนโลกมันจะเอียงๆแฮะ

...........................................

ที่นี่ที่ไหน..มีพัดลมสีฟ้าหมุนๆอยู่บนเพดาน ชั้นนอนอยู่บนเตียง..วันนี้มาโรงเรียนนี่นา ทำไมมีเตียงหว่า มองไปข้างๆเตียง ตาหนุ่มหล่อแต่หน้าดุที่นั่งอยู่นี่ใครฟระ แล้วจ้องหน้าชั้นทำไมเนี่ย นายไม่เคยเห็นคนสวยเหรอยะ

“ตื่นแล้วเหรอ” ตานั่นถาม

“ชั้น..หลับไปเหรอ..เอ๋..ยังไง”

“เธอสลบไปหลังจาก โดนลูกบาสกระแทกน่ะ”

“อ๋อ จำได้แล้ว อ้ะ พี่เฟอร์ล่ะ จำได้ว่าเห็นพี่เฟอร์..แล้วก็..ตื่นมาที่นี่เลย ที่นี่ที่ไหนเนี่ย โอ๊ะ ห้องพยาบาลนี่เอง” ชั้นพูดไปพลางมองไปรอบๆ เริ่มเข้าใจได้ว่าตัวเองถูกพามายังห้องพยาบาล

“คนอะไรถามเองตอบเอง..ไอ้เฟอร์มันไปเรียนแล้ว จริงๆแล้วคนโยนลูกบาสไม่ใช่มัน เราเองแหละ เราก็เลยให้มันไปเรียนแล้วเฝ้าเธอแทน” ตานั่นบ่น แล้วค่อยอธิบายเรื่องราว “นี่เธอ..แน่ใจนะว่าสมองไม่ได้ฟั่นเฟือง”

“อ้าว ไหงถามงั้นล่ะ” ชั้นมองค้อนๆ ถึงจะหล่อก็เถอะ กวนรองเท้าอดิดาสเช่นนี้ก็ลงโทษได้นะ เดี๋ยวก็ตบจูบซะเลย..กลัวมะ(ก็มันหล่ออ่ะ ตบอย่างเดียวเสียดาย)

“ก็พูดเองตอบเอง ช่างเหอะ นี่เป็นไงบ้าง ความจำเสื่อมหรือเปล่า จำได้ไม๊ว่าตัวเองชื่ออะไร มีพี่น้องกี่คน พ่อชื่ออะไร”

“จำได้สิ ชั้นชื่อ ไวน์ มีพี่ชายหนึ่งคน พี่สาวหนึ่งคน น้องชายอีกหนึ่งคน พ่อชื่อ..เอ๊ะ นายหลอกถามชื่อพ่อชั้นเหรอ” ชั้นก็เกือบจะบ้าตอบ

ตานั่นหัวเราะเบาๆ ..สงสัยจะโรคจิต คนเพิ่งฟื้นจากสลบ มาหลอกถามชื่อพ่อ

“โอเค งั้นเธอคงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ เอาเป็นว่า ขอโทษสำหรับเรื่องลูกบาสนะ แล้วนี่ไปเรียนไหวหรือเปล่า”

“เรียน..?? โอ๊ะ วันนี้มีสอบเลข นี่กี่โมง คาบไหนแล้วเนี่ย ไม่นะ..ถ้าไม่ได้สอบพร้อมเพื่อน แล้วจะลอกยังไงล่ะเนี่ย” ชั้นว้ากขึ้น เพราะเพิ่งนึกออกว่าวันนี้มีสอบ วิชาเลขซะด้วย ไม่นะไม่...ม่ายยยยยย ฮือออ

“ตกลงเธอกลัวไม่ได้สอบหรือกลัวไม่ได้ลอก” ตานั่นถาม

“กลัวไม่ได้ลอกสิ แง้ นี่มันคาบสามแล้ว ฮือออ บอกอาจารย์ว่าความจำเสื่อมได้ไม๊ จำไม่ได้เลยว่าตัวเลขมีอะไรบ้าง”

“เธอนี่มัน..บ้าจริงๆใช่ไม๊เนี่ย”

“ไม่นะ นายแหละปาลูกบาสมาโดนหัวชั้น จนความรู้ในสมองชั้นตกหล่นไปหมด อุตส่าห์อ่านมา” ชั้นโวยวายโยนความผิดให้ตานั่นซะ ก็รึไม่ใช่..ถ้าไม่ใช่ตานี่โยนลูกบาสมากระแทกหัวของชั้น ชั้นคงอยู่ในห้องเรียนและลอกข้อสอบไปเรียบร้อยแล้ว

“ตกลงเธออ่านมาแล้วเหรอ หรือจะลอก”

“อย่ามารู้ทันนะ เอ๊ย อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ ทำไงดีล่ะคราวนี้ ขาดเรียน อาจารย์ต้องไม่ให้สอบแน่เลย”

“เดี๋ยวจัดการให้ เขียนชื่ออาจารย์ผู้สอน วิชาที่สอบ ชื่อนามสกุลของเธอ แล้วก็เบอร์โทร” ตานั่นส่งสมุดเล่มเล็กสีดำมาให้ชั้นพร้อมปากกา

“สมุด Dead Note รึเปล่าเนี่ย ชั้นยังไม่อยากตายนะ”

“จะสอบไม๊” ตานั่นเสียงเขียวใส่ ชั้นรับมาเขียนแล้วส่งกลับ

..ตกลงนี่ ชั้นผิดที่โดนลูกบาสนายกระแทกหัวชั้นใช่ไม๊ยะ..

............................................................................................

ห้องเรียน คาบสี่ วิชาภาษาไทย

“ไวน์ ไปไหนมาอะ เมื่อกี้สอบเลขยากมากกกกก อ้ากกกกก แต่โชคดีชั้นได้นั่งข้างบลูคุงอะ ได้ลอกด้วย คะแนนดีแน่นอน อิอิ บลูคุงถามถึงแกด้วย” ยัยซิซบ่นอุบ

“ไปไหนมา สลบไปอะสิ โดนลูกบาสกระแทกซะเต็มแรงเลย ยังมึนๆอยู่เลย”

“อ้าว นี่แกจำชั้นได้ไม๊เนี่ย”

“ไม่ได้ความจำเสื่อมย่ะ” -*-

อาจารย์นิลเดินเข้าประตูห้องมา พร้อมด้วยรังสีอัมหิต เอาแล้วสิ ใครไปทำอะไรให้อาจารย์ผู้แข็งแกร่งและสีผิวดำเป็นมันเงาส่องประกาย สุดเซ็กซี่หงุดหงิดเนี่ย ชั้นกับซิซหุบปากทันที

“นักเรียนเคารพ” บลูคุง หัวหน้าห้องนั่นเองสั่งทำความเคารพอาจารย์นิล

“นั่งลง”เสียงอาจารย์นิลสั่งอย่างดุๆ หลังจากที่นักเรียนนั่งลง อาจารย์ก็เริ่มมองไปรอบๆ “ครูได้ข่าวมาว่า..นักเรียนเกรดสิบเอ็ดกับนักเรียนเกรดสิบสองของเรา จะนำกลุ่มไปทะเลาะวิวาทกับโรงเรียนนานาชาติข้างๆนี้ เกรดสิบเอ็ด ห้องWhite ของพวกเธอมีส่วนรู้เห็นบ้างหรือเปล่า”

ทุกคนนั่งเงียบ..โธ่ อาจารย์คะ ใครมันจะไปบอกอาจารย์ละคะ มันจะยกพวกไปตีกัน มันจะมายกมือยอมรับ อาจารย์คร้าบบบบ ผมอยู่ในแก๊งซ์ค้าบบบ..มีแผนการดังต่อไปนี้ค้าบบบ..เหรอคะ..ไม่มีทางซะหรอก อาจารย์ก็ซื่อถามแฮะ..

(ขออธิบายเรื่องการแบ่งชั้น

โรงเรียนของชั้นเป็นโรงเรียนนานาชาติ มีตั้งแต่เนอสเซอรี่จนถึงเกรดสิบสอง (ม.หก) การแบ่งห้องในระดับชั้นใช้สีในการแบ่ง เนื่องจากผู้ปกครองมักจะมีปัญหาอยากให้ลูกอยู่ห้องหนึ่ง (เพราะเข้าใจว่าเป็นห้องคิง) ผู้อำนวยการจึงตัดปัญหาโดยการแยกตามสี เกรดสิบเอ็ด (ม.ห้า) ของชั้นมีสองห้อง ห้อง White ที่ชั้นเรียนอยู่ กับห้อง Red ส่วนเกรดสิบสองมีสามห้อง White, Red และBlue รวมกับเป็นสีธงชาติไทยไปเลยทีเดียว แต่ละห้องจะมีเข็มกลัดสีของห้องและตัวเลขตามเกรดของแต่ละชั้นเรียน เพื่อแบ่งให้ชัดเจนและทำความเคารพได้ถูกต้องในระดับรุ่นพี่รุ่นน้องนั่นเอง)

+ หมายเหตุ นักเรียนที่นี่ส่วมมากเป็นนักเรียนไทยหรือลูกครึ่ง ฝรั่งแท้ค่อนข้างหายาก ดังนั้น ภาษาไทยค่อยข้างแข็งแรง

“ครูรู้ว่าพวกเธอก็คงไม่ยอมรับ”

แล้วถามทำไมคะเนี่ย..

“แต่ครั้งนี้ ทางโรงเรียนได้ประชุมกันแล้วว่า หากจับได้ จะลงโทษขั้นรุนแรง พักการเรียนหนึ่งอาทิตย์...”

เจ้าพวกนั้นมันจะดีใจน่ะสิคะ อาจารย์

“เพื่อส่งไปอยู่วัด” เสียงเข้มๆของอาจารย์จบลงพร้อมรอยยิ้มหฤโหด..อาจารย์จะส่งไปวัดหรือนรกคะเนี่ย

ชั้นหันไปมองหน้าคนที่ชั้นรู้ว่าอยู่ในแก๊งซ์ สีหน้าเปลี่ยนทันที..ฮ่าๆ อาจารย์เข้าใจลงโทษ ส่งเจ้าพวกนี้ไปอยู่วัด กร๊ากกก

นะโมๆๆๆๆๆๆ อิอิ ที่น่าเป็นห่วงก็แค่เจ้าพวกนี้จะไปไล่เตะหมาวัดหรือเปล่านี่สิ โดยเฉพาะเจ้ามอนส์เพื่อนสนิทอีกคนในกลุ่มชั้น เจ้านั่นยิ่งประหลาดๆอยู่ด้วย เดี๋ยวก็ผลุบเดี๋ยวก็โผล่ นึกจะพูดอะไรก็โพล่งออกมา แถมแต่ละคำ แรงจนไม่มีใครอยากโต้ตอบ ที่สำคัญตานี่ก็อยู่แก๊งซ์ซ่าที่ชอบยกพวกไปตีกับชาวบ้าน แอบเป็นห่วงเลยหันไปดู ตานั่นทำหน้าซื่อ ดวงตาเหม่อลอย..มันไปเฝ้าพระอินทร์แล้วแน่เลย หลับเปิดตาอ่ะ เทพจริงๆเพื่อนชั้น

“แก..แกว่า ไอ้มอนส์มันจะไปกับโรงเรียนข้างๆนี่หรือเปล่าอ่ะ” ซิซกระซิบถาม

“มีเหรอมันจะไม่ไป ถ้าส่งไปอยู่วัด ชั้นล่ะเป็นห่วงหมาวัด”

“ฮัดเช้ยยยยย！！！” เสียงจามดังลั่นห้องเรียน จนความตึงเครียดแตกกระจาย

มาจากใครน่ะเหรอ..ไอ้มอนส์..ท่าทางจะตื่นแล้ว..เห้อ เพื่อนชั้น

....................................................................

พักเที่ยง

“ตกลง ไวน์ได้คุยกับพี่เฟอร์ด้วยเหรอ กรี๊ดดดดๆๆๆ” ซิซกรี๊ดกร๊าด หลังจากฟังเรื่องทั้งหมด ตกลงแกจะเป็นห่วงชั้นบ้างไม๊ว่าหัวสมองชั้นมันยังครบอยู่หรือเปล่าเนี่ย

..ครืด ครืด..โทรศัพท์ในกระเป๋ากระโปรงดังขึ้น ชั้นมองเบอร์อย่างงงๆ ..ใครหว่า..

“ฮัลโหล ใครอ่ะ”

“เธอ..วันนี้เลิกเรียน เจอกันที่หน้าห้องพักครูคณิตศาสตร์นะ” เสียงหล่อเข้มๆดังมาตามสาย แต่ชั้นจำไม่ได้จริงๆว่าใคร แล้วมานัดชั้นทำไมเนี่ย

“ไม่ไป นายเป็นใคร”

“ยัยบ๊อง เธอจะสอบหรือเปล่า ชั้นไปติดต่ออาจารย์ให้แล้ว ถ้าเธอไม่ไปสอบวันนี้ก็ไม่มีโอกาสแล้วนะ”

หลังจากโดนโวย เริ่มคุ้นๆเสียงตานี่

“นาย..เอ๊ย พี่..เอ๊ย..เรียกว่าอะไรล่ะเนี่ย”

“...” ไม่มีสัญญานตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก.. เงียบไปทำไมยะ ตาบ้านี่

“ขอบคุณค่ะ” สุดท้ายที่ชั้นทำได้

“แล้วเจอกัน” ตานั่นวางหูไป ชั้นหันไปมองซิซที่ทำหน้าอยากรู้มากมาย

“ใครอ่ะ”

“คนที่ชั้นเล่าให้ฟังไง ตาลูกบาสน่ะ สงสัยจะไม่มีชื่อแฮะ ชิ”

“ใครไม่มีชื่อ” บลูคุง วางจานข้าวบนโต๊ะ นั่งลงมองชั้นอย่างงงๆ

“โอ๊ยเรื่องมันเยอะอ่ะ เดี๋ยวเล่าอีกทีแล้วกันนะ หิว กินก่อนดีกว่า มอนส์ไปไหนอ่ะ”

“ไปประชุมแก๊งซ์มั้ง” บลูคุงตอบ

“อ้าว น้องเมื่อเช้านี่นา เป็นไงบ้าง หัวโนหรือเปล่า” พี่เฟอร์เดินเข้ามาทัก ยัยซิซตาค้าง อ้าปากค้าง..น้ำลายจะไหลแล้ว เช็ดหน่อยเพื่อน เช็ดหน่อย

“เอ่อ..นิดหน่อยค่ะ แต่ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” ชั้นตอบอย่างสุภาพ พี่เป็นประธานนักเรียนที่สาวๆหมายปอง แค่คุยด้วย เริ่มมีสายตาพิฆาตจ้องมาตามโต๊ะต่างๆ แถมด้วยบางซอกหลืบ พี่เฟอร์เป็นคนที่มีแฟนคลับเยอะมาก ตามด้วยพวกโรคจิตที่มักจะแอบทำร้ายข้าวของของคนที่แอบชอบพี่เฟอร์ บางครั้ง ถึงกับทำร้ายร่างกายกันเลยทีเดียว.. ชั้นก็แอบกลัวนะ..ฮือออ อยากจะดีใจที่คนหล่อคุยด้วย แต่หลอน

“ไหนขอดูหน่อยสิ ตรงไหนนะ” พี่เฟอร์พูดแล้วก็จับชั้นเบาๆ ลูบๆหาหัวโนของชั้น

ชิ้งงงงงงงงงงงง

อ้ากกกกกก ประกายสายตาพิฆาต วันนี้กรูจะรอดไม๊เนี่ย

“โห ปูดเหมือนกันนะเนี่ย” พี่เฟอร์ยังคงไม่รู้ตัวว่า สิ่งที่ตนเองทำลงไปนั้นเป็นอันตรายกับข้าพเจ้ายิ่งกว่ารอยปูดจากการกระแทกของลูกบาสวันนี้ ไม่แค่นั้น พี่ยังเป่ากระหม่อมอีกด้วย..ยัยซิซเป็นลมไปแล้วด้วยแพ้ความหล่อ ใจดี บลูคุงทำตาเขียวๆใส่พี่เฟอร์ทำไมน่ะ แล้ว..ชิ้ง..ชิ้ง..ชิ้ง..ๆๆๆๆๆๆๆๆ สายตาอาฆาตมาจากหลายพื้นที่ ฮืออออ สงสัยชั้นจะไม่รอด..

“หายเร็วๆนะ พี่ต้องไปก่อนแล้ว เมมเบอร์พี่ไว้สิ มีอะไรจะได้โทรหาพี่ได้เลย” พี่เฟอร์ยิ้มใสแบบหล่อกระชากตับไตมาให้

หลังจากเมมเบอร์เรียบร้อยแล้ว พี่เฟอร์ก็เดินจากไป ยัยซิซฟื้นสติ บลูคุงเคี้ยวช้อน..เฮ้ย กินข้าวสิ กินช้อนทำไมล่ะนั่น

“เธอไปรู้จักกับพี่ประธานได้ยังไง” บลูคุงวางช้อนลง เป็นรอยเขี้ยวเชียว ฟันนายทำด้วยอะไรเนี่ย

..แผละ..

ไข่ต้มลอยจากไหนมาก็ไม่รู้ โดนเข้าเต็มเสื้อนอก เป็นรอยเลอะน้ำพะโล้ซะด้วย

“เฮ้ย อะไรวะ” ซิซโวยขึ้นอย่างงงๆ

บลูคุง ลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆ สีหน้าโกรธจัด แต่ด้วยลุคเด็กเรียนทำให้ดูไม่น่ากลัวเลย มีเสียงหัวเราะกิ๊กกั๊กดังไปทั่วอย่างสะใจ เอาแล้วไงชั้น โดนของซะแล้วสิ บลูคุงนั่งลงเอากำปั้นกระแทกโต๊ะเสียงดัง เสียงหัวเราะจึงหายไป

แต่..คิดว่า ชั้นคงโดนหมายหัวซะแล้วล่ะ

.........................................................................................

เลิกเรียน

หน้าห้องพักครูคณิตศาสตร์

ชั้นยืนรอตาลูกบาสอยู่หน้าห้องคนเดียว.. เนื่องจากบลูคุงมีเรียนพิเศษ ยัยซิซต้องไปรับน้องสาว ส่วนมอนส์ก็เข้าประชุมแก๊งซ์อีกแล้ว แกจะคาร์บอมกันเลยรึไงเนี่ย ประชุมตลอดเวลา..ทำไมต้องวันนี้ด้วยเนี่ย แล้วตาลูกบาสนั่นอยู่ไหนเนี่ย.. อยู่คนเดียวแอบกลัวแฮะ วันนี้จะโดนอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ย นอกจากไข่พะโล้บินเมื่อกลางวันแล้ว ยังมีแป้งอยู่บนเก้าอี้ โชคดีที่ชุดฟอร์มโรงเรียนสีขาว แต่ปัดยังไงก็ไม่หมดซะที เดินที ฝุ่นก็ฟุ้งออกมาที..เซ็งชมัด.. ชั้นไม่ได้ทำผิดอะไรซักหน่อย

“เธอ..ขอโทษทีมาสายไปสิบนาที” ตาลูกบาสวิ่งเหยาะๆเข้ามาหา ชั้นกำลังจะหันไปต่อว่า..

ฟุ๊บ..

ตาลูกบาสคว้าลูกเทนนิสที่ลอยอยู่ในอากาศตรงมาที่ชั้นได้ทันท่วงที ว้ากกกก นี่จะฆ่ากันเลยเหรอยะ

“เธอนี่..ดวงถูกกับลูกบอล หรือมีเรดาอะไรดึงดูดลูกบอลหรือเปล่าเนี่ย”

ความผิดกรู..

ตาลูกบาสหันไปมองตามทางที่ลูกบอลลอยมาหน้าเข้ม.. นายเนี่ยก็หล่อนะ แต่..ดุชมัด เข้าใจยากด้วย

“นาย..อยู่โรงเรียนนี้เหรอ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า”

“เธอจำหน้านักเรียนได้ทั้งโรงเรียนเหรอ”

อีกหนึ่งดอก.. ชั้นยกมือไหว้ตานั่น

“ไหว้ชั้นทำไม”

“นับถือไง กวนชมัด ยกให้เลย ขั้นเทพจริงๆ”

“เธอเข้าไปในห้องสิ อาจารย์รออยู่แล้วล่ะ ไปสอบเลย ชั้นจัดการไว้ให้แล้ว”

“อ้าว แล้วนายไม่เข้าไปด้วยเหรอ”

“ชั้นไม่ได้สอบหนิ”

แล้วให้ชั้นรอทำ..ด๋อย..อะไรฟระ ชั้นค้อนตานั่นไปทีนึงก่อนเดินเข้าไป ชิ ชั้นเห็นนายแอบยิ้มมุมปากนะ ตาบ้า

เปิดประตูห้องเข้าไป อาจารย์คณิต ผู้สอนวิชาคณิตศาสตร์ เตรียมเอกสารไว้ให้เรียบร้อย ชั้นยกมือไหว้ขอบคุณและรับมา

“นั่งตรงโต๊ะอาจารย์เปรมแล้วกัน ครูให้เวลาหนึ่งชั่วโมง”

“ค่ะ”